سنگ ساختمانی

سنگ ساختمانی‌ به انواع مختلفی تقسیم می‌شود. اما همه آنها باید دارای خاصیت‌های ویژه ای باشند که بتوان به عنوان سنگ ساختمانی‌ از انها استفاده کرد.

سنگ‌های مورد استفاده در کارهای سنگ ساختمانی‌ باید دارای مشخصات زیر باشند:

۱- بافت سنگ ساختمانی‌ باید ساختمانی سالم داشته باشد، یعنی بدون شیار، ترک و رگه‌های سست باشد (کرمو نباشد)

۲- بدون هرگونه خلل و فرج باشد

۳- پوسیدگی نداشته باشد

۴- یکدست، یکنواخت و همگن باشد

۵- سنگ ساختمانی‌ نباید آب زیاد جذب کند، لذا نباید:

الف- در آب متلاشی یا حل شود

ب- تمام یا قسمتی از آن بیش از ۸ درصد وزن خود آب بمکد

۶- سنگ ساختمانی نباید آلوده به مواد طبیعی و مصنوعی باشد

۷- سنگ ساختمانی‌ باید شرایط فیزیکی و شیمیایی محیط را تحمل کند، لذا باید:

الف- در برابر باد، یخبندان، تغییرات دما و در صورت وجود جریان آب در مقابل آن و کلیه عوامل فرسایش مقاومت کند

ب- در برابر محیط‌های شیمیایی اسیدی و قلیایی و همچنین عمل آبکافت و اکسیداسیون مقاومت کند

۸- مقاومت فشاری برای قطعات باربر نباید کمتر از ۱۵۰ کیلوگرم بر سانتی متر مربع باشد

۹- در مقابل سایش مقاوم باشد.

از دیگر مزایا و دسته بندی‌های سنگ ساختمانی‌ به نکات زیر می‌توان اشاره کرد. سنگ ساختمانی براساس وزن مخصوص و سنگینی شان به چند دسته مهم تقسیم می‌شود. سنگین بودن یا سبک بودن وزن مخصوص سنگ ساختمانی‌ تاثیر زیادی در میزان استفاده و نوع استفاده آنها دارد.

دسته اول سنگ ساختمانی‌‌ های با بیش از 1.8 گرم بر سانتی متر مکعب هستند. سنگ ساختمانی‌ با این وزن مخصوص، سنگین و با چگالی بالا به حساب می‌آید.

دسته دوم سنگ ساختمانی‌ با وزن مخصوص کوچک تر از 1.8 گرم است. این نوع سنگ ساختمانی‌ را نیز سنگ سبک می‌نامند.

وزن مخصوص سنگ ساختمانی‌ در بعضی از کاربردها که قرار است در ساختمان استفاده شود، هزینه حمل و نقل و هزینه‌های مشابه تاثیر دارد.

مقاومت فشاری سنگ ساختمانی‌

سنگ ساختمانی‌ که فشاری بین 500 تا 1000 مگا پاسکال را تحمل می‌کنند، سنگ‌های سنگین می‌نامند. و سنگ‌هایی که مقاومت فشاری آنها بین 4 تا 200 مگا پاسکال است  نیز سبک می‌نامند.

مشکلات سنگ ساختمانی‌

عامل اصلی فساد در سنگ ساختمانی‌‌اثر نمک‌های محلول بر آنها می‌باشد. آلودگی محیط، یخبندان و پوسیدگی در قطعات فلزی و وجود رگه‌های ضعیف و همچنین عملیات اجرایی ضعیف نیز موجب تخریب سنگ ساختمانی‌‌می‌شود .

اثر نمک‌ های محلول بر سنگ ساختمانی‌‌

چنانچه رطوبتی که به همراه خود نمک‌های محلول دارد از سطح سنگ ساختمانی‌ تبخیر شود مقداری نمک در سطح آن به صورت شوره و لایه‌ای هم در خلل و فرج سنگ ساختمانی‌‌باقی می‌گذارد. تداوم دور رطوبت-تبخیر موجب افزایش حجم بلورها و پوسته شدن سطح سنگ ساختمانی‌‌می‌گردد. لذا سنگ ساختمانی‌‌‌هایی که متخلخل ترند در برابر نمک‌های محلول حساس ترند.

آلودگی محیط و سنگ ساختمانی‌

سنگ ساختمانی‌ ها دارای کانی کربنات کلسیم به خصوص در برابر محیط‌های اسیدی حساس هستند. اکسید گوگرد در محیط مرطوب و اکسیژن موجود در هوا تولید اسید سولفوریک می‌کند که بر سنگ ساختمانی‌‌‌ های آهکی اثر می‌گذارد و تولید سولفات کلسیم می‌نماید. سنگ‌های آهکی و ماسه سنگ‌های آهکی در این مورد حساس ترند.

در مورد سنگ‌های آهکی، سولفات کلسیم حاصل شده در سطح، به وسیله آب شسته می‌شوند. ولی در سطوحی که قابل شستشو نیستند، سطح به وسیله دوده سیاه می‌شود و مبدل به پوسته‌های سخت و برآمدگی‌هایی می‌شود که گرد آهکی در اطراف آن وجود دارد. در انواع سنگ‌های آهکی منیزیم دار، ایجاد سولفات منیزیم روند فساد را تسریع می‌کند.

در ماسه سنگ‌ها خلل و فرج  سنگ ساختمانی‌ توسط گچ (سولفات کلسیم) پر می‌شوند، پوسته‌های سخت ایجاد شده اغلب به علت تفاوت انبساط حرارتی فرو می‌ریزند. ماسه سنگ‌های سیلیسی گرچه مستقیما بر اثر تهاجم اسیدهای موجود در هوا آسیب نمی‌بینند ولی سنگ گچ تولید شده توسط سنگ آهک موجب خرابی در آنها می‌شود که به علت تبخیر حاصل از تبلور در سطح آنها به وجود می‌آید.

سنگ ساختمانی‌ مرمر که اساسا کربنات کلسیم است مورد هجوم اسیدهای موجود در هوا قرار می‌گیرد و سطح صیقلی آن در مرور زمان زبر می‌شود. ولی به علت بافت متراکم و چگال آن کمتر تحت تاثیر عمل تبلور قرار می‌گیرد.